Oto szczeciński zamek. Największy na zachodnim Pomorzu, wybudowany w XIV wieku. Kształt renesansowej rezydencji zyskał w latach 1575-77 na zamówienie Jana Fryderyka. Dobudowano wtedy nowe skrzydła, zrobiono krużganki, całość ozdobiono attyką. Wnętrza projektowali znakomici architekci z Włoch. Dobre czasy zakończyły się wraz ze śmiercią ostatniego z Gryfitów - Bogusława XIV w 1637 roku. Potem zamek oblegali Szwedzi i Branderburczycy. W 1705 roku na kilka lat zamieszkała tu Katarzyna Leszczyńska, w 1709 schronienia przed Sasami i Rosjanami szukał sam król Stanisław Leszczyński. Od 1720 roku zamek był we władaniu Prus.
Chociaż pod pruskimi rządami szczeciński zamek oficjalnie pełnił rolę rezydencji w rzeczywistości powoli zamieniał się w siedzibę licznych urzędów. W 1733 roku na dachu wybudowano pawilon widokowy. Na początku XIX wieku, w czasach francuskich, na zamku urządzono koszary. Później znów wrócili urzędnicy. W czasie remontu robionego na potrzeby pruskiej rodziny królewskiej, w latach 1840-1842 dobudowano m.in. "odrzańską" wieżę widokową. Zamek został całkowicie zrujnowany i spalony w czasie alianckiego nalotu dywanowego na Szczecin 17 sierpnia 1944 roku. Decyzję o dobudowie podjęto w 1954 roku. Prace trwały przez kolejne kilkadziesiąt lat.
Charakterystycznym elementem na dziedzińcu szczecińskiego zamku jest zachowana do dziś Wieża Zegarowa. Większa tarcza wskazuje datę i godziny, mniejsza minuty. Zegar zrobił w 1694 roku mistrz Kasper Nietard z Drawska Pomorskiego. W północnym skrzydle zamku czynny był Kościół Świętego Ottona. Powstał jeszcze w 1577 roku jako kaplica książęca według projektu Wilhelma Zachariasza. Zarówno wieża jak i liczne zabytki sztuki sakralnej padły ofiarą pożaru po nalocie. W czasie odbudowy w dawnej kaplicy, urządzono salę koncertową im. Księcia Bogusława X - najwybitniejszego ze wszystkich władców Pomorza Zachodniego, ożenionego w 1491 roku z córką Kazimierza Jagiellończyka - Anną.